"Owca, co za dużą twarz miała"

Dawno, dawno temu narodził się pomysł, potem okazja, aż wreszcie Owca. 

"Historia Owcy co za dużą twarz miała"

Za siedmioma górami, za siedmioma rzekami, w krainie wiecznego słońca razu pewnego z resztek materiałów, filcu i bawełnianej nitki powstała Owca. Niby wszystko miała na miejscu i niczego jej nie brakowało, ale kiedy pierwszy raz ujrzała się w lustrze rzewnie zapłakała... Od pierwszych godzin swego życia w szufladzie się chowała, by czasem ponownie nie ujrzeć swojego odbicia, którego nie zaakceptowała. Pytana o co chodzi i jak można jej pomóc... tylko beeeeczała. Nadszedł wreszcie dzień przełomowy. Dowiedziała się, że wyjeżdża do odległej krainy.  Na początku sceptycznie do pomysłu nastawiona, z czasem zaczęła dopytywać o szczegóły....i tak otworzyła się na tyle, by nieśmiało wyznać swój kompleks za dużej twarzy.   Jak się okazało, co się okazało jej stwórca rzekł: 

- "Nie lękaj się swego odbicia, nie odwracaj od luster spojrzenia i nie smuć już więcej. Twarz Twoja Twoją cechą unikalną i jedyną, dzięki czemu nie ma innej takiej Owcy na świecie. Jesteś i zawsze będziesz jedyna, wyjątkowa i niepowtarzalna." 

Zasłuchana Owca z wrażenia otworzyła pyszczek, a z oczu popłynęły łzy wzruszenia.

Stwórca mówił dalej:

- "Stworzono Cię w szczytnym celu. Jedziesz do krainy, gdzie nie ma tyle słońca ni ciepła, dlatego zadaniem Twoim jest ciepło dawać, kochać i być blisko Małego Brunona. Wierzę, że miłość Twa zostanie odwzajemniona. Młody Brunon twarzy i głowy też małej mieć nie będzie (jak to małe dzieci ;P), więc sobie pisani jesteście. Jedź więc w pokoju radość szerzyć."

Po tych słowach stwórca oddalił się, a Owca przeszczęśliwa z tak szlachetnej misji do spełnienia, wskoczyła do paczuszki  i odleciała do zimnej krainy. 

Teraz czeka cierpliwie na przybycie na świat swojego Kompana, a z jej za dużej twarzy już nigdy nie schodzi uśmiech dumy i spełnienia.

Koniec.